کیت تشخیص مولکولی ویروس آبله میمون (PCR بلادرنگ)

ویروس آبله میمون چیست؟

آبله میمون یک بیماری مشترک بین انسان و دام ویروسی (ویروسی است که از حیوانات به انسان منتقل می شود) با علائمی مشابه علائمی که در گذشته در بیماران آبله دیده می شد، اگرچه از نظر بالینی شدت آن کمتر است.با ریشه کن کردن آبله در سال 1980 و متعاقباً توقف واکسیناسیون آبله، آبله میمون به عنوان مهم ترین ویروس ارتوپاکس برای سلامت عمومی مطرح شد.آبله میمون عمدتاً در مرکز و غرب آفریقا، اغلب در مجاورت جنگل های بارانی استوایی رخ می دهد و به طور فزاینده ای در مناطق شهری ظاهر می شود.میزبان حیوانات شامل طیفی از جوندگان و پستانداران غیر انسانی است.

انتقال
انتقال از حیوان به انسان (زئونوز) می تواند از تماس مستقیم با خون، مایعات بدن، یا ضایعات پوستی یا مخاطی حیوانات آلوده رخ دهد.در آفریقا، شواهدی از عفونت ویروس آبله میمون در بسیاری از حیوانات از جمله سنجاب های طناب دار، سنجاب های درختی، موش های صحرایی گامبیایی، خوابگاه، گونه های مختلف میمون و غیره یافت شده است.مخزن طبیعی آبله میمون هنوز شناسایی نشده است، اگرچه جوندگان محتمل ترین آنها هستند.خوردن گوشت ناکافی پخته شده و سایر محصولات حیوانی حیوانات آلوده یک عامل خطر احتمالی است.افرادی که در مناطق جنگلی یا نزدیک آن زندگی می کنند ممکن است در معرض حیوانات آلوده غیرمستقیم یا کم قرار بگیرند.

انتقال از انسان به انسان می تواند در اثر تماس نزدیک با ترشحات تنفسی، ضایعات پوستی فرد مبتلا یا اشیاء آلوده اخیر ایجاد شود.انتقال از طریق ذرات تنفسی قطرات معمولاً مستلزم تماس طولانی مدت چهره به چهره است که کارکنان بهداشتی، اعضای خانواده و سایر تماس های نزدیک موارد فعال را در معرض خطر بیشتری قرار می دهد.با این حال، طولانی‌ترین زنجیره انتقال ثبت شده در یک جامعه در سال‌های اخیر از ۶ مورد به ۹ مورد عفونت فرد به فرد متوالی افزایش یافته است.این ممکن است نشان دهنده کاهش ایمنی در همه جوامع به دلیل توقف واکسیناسیون آبله باشد.انتقال همچنین می تواند از طریق جفت از مادر به جنین (که می تواند منجر به آبله میمون مادرزادی شود) یا در طی تماس نزدیک در حین تولد و پس از تولد رخ دهد.در حالی که تماس فیزیکی نزدیک یک عامل خطر شناخته شده برای انتقال است، در حال حاضر مشخص نیست که آیا آبله میمون می تواند به طور خاص از طریق راه های انتقال جنسی منتقل شود یا خیر.برای درک بهتر این خطر به مطالعاتی نیاز است.

تشخیص
تشخیص افتراقی بالینی که باید در نظر گرفته شود شامل سایر بیماری‌های راش مانند آبله مرغان، سرخک، عفونت‌های پوستی باکتریایی، گال، سیفلیس و آلرژی‌های مرتبط با دارو است.لنفادنوپاتی در مرحله پرودرومال بیماری می تواند یک ویژگی بالینی برای تشخیص آبله میمون از آبله مرغان یا آبله مرغان باشد.

در صورت مشکوک شدن به آبله میمونی، کارکنان بهداشتی باید نمونه مناسبی را جمع آوری کرده و با خیال راحت به آزمایشگاهی با قابلیت مناسب انتقال دهند.تایید آبله میمون به نوع و کیفیت نمونه و نوع آزمایش آزمایشگاهی بستگی دارد.بنابراین، نمونه ها باید مطابق با الزامات ملی و بین المللی بسته بندی و ارسال شوند.واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) با توجه به دقت و حساسیت آن، بهترین آزمایش آزمایشگاهی است.برای این منظور، نمونه‌های تشخیصی بهینه برای آبله میمون‌ها از ضایعات پوستی - سقف یا مایع وزیکول‌ها و پوسچول‌ها و پوسته‌های خشک هستند.در صورت امکان، بیوپسی یک گزینه است.نمونه های ضایعه باید در یک لوله خشک و استریل (بدون محیط انتقال ویروس) و سرد نگهداری شوند.آزمایشات خون PCR معمولاً به دلیل مدت کوتاه ویرمی نسبت به زمان جمع‌آوری نمونه پس از شروع علائم بی‌نتیجه است و نباید به طور معمول از بیماران جمع‌آوری شود.

مرجع: https://www.who.int/news-room/fact-sheets/detail/monkeypox